روش تفکر سیاسی بر اساس آموزه های فیلسوفان مشاء

فیلسوفان مشایی با طبقه بندی علوم به دانش های حِکَمی و غیرحِکَمی، بخشی از دانش سیاسی را در زمره دانش های حِکَمی تحت عنوان «سیاست مدن» قرار داده اند و بخش دیگر آن را که ذیل دانش فقه قرار می گرفت با نام «سیاسیات» جزو دانش های غیرحِکَمی جای دادند. هر چند هر دو دسته دانش های فوق برای «رئیس اول» و «رؤسای افاضل» بیانگر یک حقیقت به دو شکل متفاوت بود ولی «رؤسای سنت» حقایق سیاسی را نه براساس قواعد عقل که به وسیله قواعد زبان شناسی به دست می آوردند؛ از این رو فرآیند سیاسی در مدینه های رئیس اول و رؤسای افاضل با آنچه در مدینه های سنت جاری بود تفاوت می یافت، هر چند همه این مدینه ها فاضله تلقی می شدند. فیلسوفان مشایی با تأسیس اصل «سعادت» زندگی سیاسی را بر اساس آن و نه «اصالت فرد» یا «اصالت جمع» یا «اصالت گروه» تحلیل می کردند. طبقه بندی جوامع به فاضله و غیرفاضله و دسته بندی های درونی هر یک از آنها بر همین اساس انجام می گرفت. «اصالت سعادت» برای آنها زوج مفهومی «سعادت حقیقی» و «سعادت پنداری» را فراهم می آورد. این اصل همچنین در کاربردی تجویزی، آرمانشهر حیات سیاسی را ترسیم می کرد.